„Zbigniew Religa. Człowiek z sercem w dłoni” Jan Osiecki

"Wszystko zaczęło się kiedy profesor zrezygnował z wyniszczającej jego organizm chemioterapii. W czasie krótkiej rozmowy na sejmowym korytarzy zaproponował powrót do projektu sprzed kilku lat: wywiadu rzeki.(..) Kiedy nie miał siły przychodzić do parlamentu zaczęliśmy spotykać się w jego domu. Mimo postępującej choroby nie odpuszczał". wspomina Jan Osiecki źródło

Wszyscy wiemy kim był profesor Zbigniew Religa. Na pytanie czym się przysłużył też nikt nie będzie miał problemu z odpowiedzią. Ale jak wyglądała droga do wykonania przeszczepu serca? Jakie problemy trzeba było pokonać, jakie trudności?

Książka ta to obszerny wywiad z pionierem kardiochirurgii w Polsce. Książka o tym, że ciężką i uczciwą pracą można osiągnąć cel. O życiu prywatnym, o polityce, o pracy zawodowej. O spełnianiu marzeń, nałogach i chorobie.

O tym, jak młodego, świetnie zapowiadającego się lekarza na stażu, wysyła się do wojska do oddziału saperów. O lekarzu, który podwija rękawy, aby umyć salę przez operacją. O pielęgniarkach, które uczyły anestezjologów znieczulania do operacji oraz obsługi sprzętu.

W książce tej prof. Religa jawi się nam jako człowiek niezłomny, głęboko przekonany o słuszności swoich czynów, dla którego dobro drugiego człowieka zawsze było najważniejsze.

„Co się czuje, mając ludzkie serce w ręku?
[Profesor długo się zastanawia]. Chłód! To serce jest zimne, bo podczas przygotowywania do przeszczepu zostaje schłodzone do temperatury czterech – ośmiu stopni Celsjusza. Po prostu to jest kawałek mięsa. To, co najpiękniejsze, zaczyna się dziać później, gdy puści się krew.”

O początkach kardiochirurgii:

„Kiedy opowiada pan o tych trudnościach, z którymi musieli zmierzyć się lekarze, to włosy stają dęba. To były wręcz amatorskie czasy chirurgii w Polsce.
Zdecydowanie tak. Połowa rzeczy, które wówczas robiliśmy, dziś byłaby dla lekarzy nie do pomyślenia. Plastikowe dreny, które odprowadzają krew do pompy i utleniacza, powinny być używane tylko raz. My korzystaliśmy z nich trzydzieści, a nawet czterdzieści razy – granicą zużycia był moment, gdy zaczynały pękać.”

O przygotowaniach do przeszczepu:

„Przygotowania trwały dość długo, ponieważ było mnóstwo kłopotów. Na czele z tym, że jedyną osobą w klinice wykwalifikowaną do wykonania tej operacji byłem ja. Żaden z kolegów nie miał odpowiedniej wiedzy ani doświadczenia. Dla 95% zespołu kardiochirurgia była czymś zupełnie nowym.”

23. godzina pracy (Zabrze, 1987) fot. James Stanfield

O podejściu do śmierci:

"Mogę umrzeć w każdej chwili i nie stanowi to dla mnie żadnego problemu. (...) Gdybym umarł, po prostu nie byłoby mnie tutaj, w tym miejscu. Poza tym nie zmieniłoby się nic na świecie”.

Zbigniew Religa zawsze był dla mnie niezwykłą osobowością. W pełni mogę podpisać się pod słowami generała Jaruzelskiego, który tymi oto słowy opisał profesora:

„W mojej pamięci pozostaje jako osoba zasłużona dla polskiej medycyny, jako lekarz, który pionierskimi metodami uratował życie tysiącom ludzi, i jako polityk pragnący zreformować służbę zdrowia w trosce, ażeby wszyscy mieli sprawiedliwie zagwarantowany dostęp do leczenia”. [gen. W. Jaruzelski; Warszawa 3.II.2009]

Przy okazji warto wspomnieć o stronie polskieserce.pl promującej Fundację Rozwoju Kardiochirurgii w Zabrzu. Klikając raz dziennie w serduszko przyczyniamy się do rozwoju prac nad sztucznym polskim sercem. Nic nie kosztuje, a chociaż w minimalny sposób pomaga kontynuować innym prace zapoczątkowane przez profesora Religę.

Również część dochodu ze sprzedaży książki przeznaczona jest na rzecz Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii w Zabrzu.

Wielki Człowiek. Wielka Osobowość. Wielkie Czyny.

Polecam.

"Kartki z białego zeszytu" Sonia Raduńska

W książkach lubię to, że tworzą one jakby nierozerwalny łańcuch. Czytając bowiem jedną natrafiamy w niej często na ślady innej. Koniecznie zatem chcemy zapoznać się również z kolejną książką, z której zaczerpnięty został cytat, słowa czy chociażby zainteresuje nas sam autor mądrych myśli.
Taką książką są właśnie „Kartki z białego zeszytu” Soni Raduńskiej. Zbiór felietonów, które ukazywały się na łamach „Zwierciadła” w latach 2000 – 2005 zawierają oprócz ubranych w słowa mądrych myśli samej autorki mnóstwo mądrości innych autorów.

Bardzo podoba mi się ta książka. Na okładce napisane jest, że „nie należy zaczynać lektury tej książki bez ołówka, bo obfituje ona w zdania i całe akapity, które chce się podkreślić, zapamiętać, przyswoić”. To nieprawda. Tę książkę chce się mieć, nosić ją przy sobie aby zawsze można było do niej zaglądać.

„…Zwołuję spotkanie dla kobiet w swojej kuchni, pod starych zegarem, ze śpiewaniem, wróżeniem, pogaduchami. Zrobię domowy smalec ze skwarkami i ciasto ze śliwkami. Niech pachnie, niech grzeje. Nieważne czy wystarczy krzeseł. Ważne, że pobędziemy w gromadzie, z żywymi ludźmi, którzy spotkali się bez zdań i interesów. Dla zabawy, uśmiechu i rozgrzania serc”.

„Świadome wybieranie tego, co myślę i mówię, z czym i z kim mam kontakt, na co patrzę codziennie, jakie książki czytam, w jaki sposób traktuje ludzi i siebie… Szacunek dla życia i świata w każdej chwili. I te serdeczne ukłucia bólu przeplatane momentami zachwytu. Każdego dnia”.

„Wakacje – czas wolności. Dla tych, którzy potrafią się uwolnić. Ciało wyzwolone ze sztywnych ubrań. Bose stopy. Życie obok czasu, bez zegara. Głowa opróżniona ze spraw, terminów, kłopotów. Wolność od pośpiechu i zobowiązań. Odpoczynek dla umysłu. Odświeżenie zmysłów. Wąchanie, dotykanie, smakowanie. Ciepły deszcz na skórze. Policzek przylgnięty do mchu. Gapienie się. Cisza. Swoboda. Przyjemność bycia człowiekiem”.

Promocja w sieci Matras

Warto zajrzeć na dobraksiążka.net Sieć księgarska Matras ma 25% promocje na książki (z wyjątkiem podręczników szkolnych). Można zamówić przez internet i odebrać w najbliższej księgarni Matras.

Szkoda tylko, że w portfelu przeciąg;)

"Na zachodzie bez zmian" Erich Maria Remarque

Książkę przeczytałam dzięki wspaniałej recenzji Quaffery'iego z bloga Moje lektury.

Pozycja absolutnie obowiązkowa. Uważam, że powinna być ona pozycją obowiązkową w liceum, jeśli nie na poziomie podstawowym to na pewno na rozszerzonym. Aby młodzież poznała również powieść autora niemieckiego, który także pisze o wojnie, o jej okrucieństwie. O młodych ludziach dla których wojna była koszmarem bez względu na to po jakiej stronie barykady się znaleźli. Dla ludzi młodych, którzy prosto ze szkolnej ławki wysłani zostali na front, bo to wielki honor służyć ojczyźnie.
O niewyobrażalnym wyalienowaniu młodych chłopców, a raczej dzieci dla których normalne życie jest już niewyobrażalne, niemożliwe, gdyż wojna zniszczyła, przekreśliła to wszystko co mogło być przed nimi. Nawet jeśli przez chwilę mają możliwość powrotu do w miarę normalnego świata, nie potrafią się w nim odnaleźć. Nigdy już nie będą potrafili.

Remarque pisze bardzo dostępnym językiem. Mimo całego okrucieństwa, o którym opowiada książkę czyta się jednym tchem.

Polecam wszystkim!

"Po słowiczej podłodze" Lian Hearn

Tomasu jest nastoletnim chłopcem. Pewnego dnia gdy wraca do swojej wioski okazuje się, że wszyscy zostali brutalnie zamordowani, a wieś została spalona. Jemu samemu pozostaje ucieczka. Oprawcy z klanu Tohan puszczają się za nim w pościg. Cudem udaje mu się ujść z życiem. Na drodze bowiem staje mu wybawca, którym okazuje się być Shigeru – władca klanu Otori, odwieczny wróg klanu Tohan. Ratuje chłopca i zabiera go ze sobą.
Wrogowie nie spoczną jednak dopóki nie znajdą chłopaka.

Tak zaczyna się opowieść rodu Otori. Trzy wielkie krainy, pięć rodów, które od lat prowadzą między sobą wojny o ziemie i władzę.
Książkę czyta się świetnie. Pełna przygód, momentami przeplatana elementami fantasy. Od samego początku zaciekawia, a potem nie ma już wyjścia. Świat, w którym wszędzie czai się żmija, a ściany mają uszy. Nigdzie nie jesteś bezpieczny. Świat, w którym honor i wierność są ważniejsze niż życie, a zdrada to pewna śmierć.

Co jednak oznacza tytuł? Od początku bardzo mnie to zaintrygowało. Myślałam, że to również wytwór wyobraźni autorki, ale nie. Na samym wstępie Lian Hearn pisze, że słowicze podłogi (uguisu-bari), którymi otaczano świątynie, domy mieszkalne i pałacowe komnaty, istnieją naprawdę, a najsłynniejsze z nich znajdują się w zamku Nijo i świątyni Chion’In w Kioto. Władcy klanów otaczali nimi swoje domy, w obawie przed zemstą. Specjalnie skonstruowana podłoga, po której nie można było przejść bezszelestnie. Ich specjalna budowa powodowała, że podczas chodzenia po niej wydawała dźwięk podobny do śpiewu japońskiego słowika. Nie sposób zatem było zaskoczyć pana domu albowiem „śpiew słowika” zawsze zdradzał niespodziewanego gościa demaskując jego przybycie.
Pogrzebałam w sieci i znalazłam nawet nagrany plik audio z dźwiękiem jaki wydaje taka podłoga. Mi to przypomina kręcenie korbką podczas nabierania wody ze studni : ) Tutaj można poczytać i zobaczyć na schemacie jak taka podłoga jest zbudowana, a także posłuchać jej ćwierkania. Tutaj jeszcze jedna strona, na której szczegółowo rozrysowano podłogę oraz pokazana jest ona od spodu.

Książkę czyta się świetnie. Gdybym miała pozostałe części trylogii od razu bym się za nie zabrała. Wzięłam jednak z biblioteki tylko pierwszą część, na próbę, a teraz żałuję, bo jestem bardzo ciekawa kolejnych losów rodu Otori.