Bohaterka Anemonów, Natasza, jest czterdziestoletnią kobietą, której życie to oślepiający kolaż miłości, nienawiści, smutku, wybaczenia i wreszcie ukojenia.Pełna inwencji, utalentowana, nieprzeciętnie obdarowana przez los urodą i emanująca wdziękiem, traci po kolei wszystko. Taniec, teatr, malarstwo, rodzinę, dom, zdrowie. Dlaczego wygrywają kobiety nikłe, szare, pozostające głęboko w jej cieniu a mężczyźni, kochający ją obsesyjnie, uciekają z jej życia. Czy powrót do rodzinnego domu pozwoli jej zebrać siły, by zmierzyć się z przeznaczeniem? (nota wydawcy)
Natasza po 20 latach od ucieczki z domu otrzymuje telegram o śmierci ojczyma. Wbrew mężowi jedzie na pogrzeb. Czeka ją spotkanie po 20 latach z Zofią, przybraną siostrą, która nigdy jej nie zaakceptowała i dla której zawsze była zagrożeniem, Adamem, który jako przybrany brat nigdy nie był jej obojętny, Macochą Adelą, dla której przyprowadzone przez jej męża dziecko było niechcianą koniecznością.
Wracają wspomnienia. Wspomnienia o rodzinie, do której została przygarnięta, a która tak naprawdę nigdy do końca jej nie zaakceptowała.
Książka o pragnieniu stabilizacji. O sile namiętności, miłości i nienawiści. O rezygnacji z własnych pragnień i marzeń w imię pozornego spokoju. O wpływie naszych doświadczeń z dzieciństwa na naszą przyszłość, a może o nieuchronności losu…
W związku z notorycznym brakiem czasu i dzieckiem „na plecach” książkę czytałam dosyć długo. Pozwoliło mi to jednak zastanowić się nad tym, czy wierzę w przeznaczenie? Czy Natasza naprawdę nie miała możliwości dokonania innego wyboru? Dlaczego los tak okrutnie ją potraktował mimo, że niczym nikomu nie zawiniła? Dlaczego z nikim i nigdzie nie mogła zaznać szczęścia i tak upragnionego spokoju? Ile w tym przeznaczenia, a ile skutków braku miłości i akceptacji w dzieciństwie?
Historia Nataszy to przeplatające się niczym wstęgi retrospekcje 3 bohaterów - Nataszy, jej męża Teodora i przybranego brata Adama. Każda z postaci dodając swoją cząstkę historii buduje opowieść o kobiecie, która całe swe życie szukała jedynie miłości i akceptacji...
Wracają wspomnienia. Wspomnienia o rodzinie, do której została przygarnięta, a która tak naprawdę nigdy do końca jej nie zaakceptowała.
Książka o pragnieniu stabilizacji. O sile namiętności, miłości i nienawiści. O rezygnacji z własnych pragnień i marzeń w imię pozornego spokoju. O wpływie naszych doświadczeń z dzieciństwa na naszą przyszłość, a może o nieuchronności losu…
W związku z notorycznym brakiem czasu i dzieckiem „na plecach” książkę czytałam dosyć długo. Pozwoliło mi to jednak zastanowić się nad tym, czy wierzę w przeznaczenie? Czy Natasza naprawdę nie miała możliwości dokonania innego wyboru? Dlaczego los tak okrutnie ją potraktował mimo, że niczym nikomu nie zawiniła? Dlaczego z nikim i nigdzie nie mogła zaznać szczęścia i tak upragnionego spokoju? Ile w tym przeznaczenia, a ile skutków braku miłości i akceptacji w dzieciństwie?
Historia Nataszy to przeplatające się niczym wstęgi retrospekcje 3 bohaterów - Nataszy, jej męża Teodora i przybranego brata Adama. Każda z postaci dodając swoją cząstkę historii buduje opowieść o kobiecie, która całe swe życie szukała jedynie miłości i akceptacji...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz